Category: Onkel reisende Mac

Som nevnt i forrige rogg blei gårdagen brukt på snorkling og øyhopping. Snorklinga var litt mjeee (nokon hadde vistnok stole korallrevet..). Øyhoppinga var super. Vi fekk fersk grilla barracuda på stranda, spelte volleyball og laga ein gigantisk penis i sanda (gutter er gutter…). Ein liten gåtur bragte oss over på andre sida av øya, og ei av dei flottaste strendene eg har sett. Det var også eit lite hostel og ein cafe/bar her, som lukta slakk backpakker/hasj på lang avstand.. Så vi slang oss ned i kvar vår hengekøye med ein øl (Sjekk 365 for bilde).

På båtturen heim blei vi truffe av monsunregnet. Artig, new experience..

Kvelden blei brukt til å konsumere grilla sjømat for omlag 3 dollar. Ikkje ille! Etter middag drog vi attende til hotellet og overraska turguiden vår, Minji, med bursdagskake.

Dagen i dag har blitt brukt til å krysse grensa inn til Vietnam. Eg starta dagen med feriemage. Da vi kom til grensa var det berre å finne fram dasspapir og løp til næraste dass, som var overraskande rein. På grensa inn til Vietnam fekk ei amerikansk jente problem med visumet sitt. Så vi blei sittande i nærare 4 timar med fjas, før vi måtte betale ein dollar kvar. Må jo berre like korrupte kommunistar. Medan vi sat der blei eg i tillegg skikkeleg kvalm, og enda med å springe til toalettet nok ein gong. Så der stod eg og spydde på eitt av dei meir grisete dassa eg har sett, med eine handa på døra, som sjølvsagt ikkje ville låse. To runder av dette, før vi gjekk over grensa. Mens vi satt og venta ved bussen bar det ut i grøftekanten for å spy. Spying i offentlegheit… ikkje heilt min ting. Bussturen blei tilbragt med hovudet i ein pose. Kanskje like greit, sjåføren kjøyrde som ein gris. (Han dulta ei gammal dame over ende i ein sving!). Kvifor reisande skryt av slike ting når dei kjem heim er ufatteleg.. å væra skikkeleg klein i tredve varmegrader på ein buss er veldig forgløymeleg i mi bok. No er eg på hotellet i Vietnam, og formen er stigande.

Ps: facebook er blokka her, så om dykk treng å ha tak i meg, bruk mail.

Pps: mamma og pappa: det er ikkje berre dykk som er intressert i korleis eg har der. Eg vil gjerne veta korleis det går heime også (kjem sms’ane mine fram?) 🙂

Da har vi vore gjennom ein av dei dystrare delane av denne turen. S-21 og Killing Fields. S-21 er fengselet i Phnom Penh der alle dei “politiske” fangane i nærleiken av Phnom Penh blei sende under Røde Khmer regimet. Vistnok skal ein stad mellom 12 og 17.000 fangar ha vore gjennom fengselet. Da Vietnamesiske soldatar kom til fengselet fant dei 7 overlevande… Gangane og cellene i S-21 står meir eller mindre som dei gjorde da fengslet blei forlatt, med kulehol i veggen og blodflekkar på golvet. Alle fangar som kom inn her blei tatt bilete av. Om dei var torturert eller døde blei dei også tatt bilde av, og alle bileta som har blitt funne er hengt opp på veggane her. Det er ganske rystande å gå forbi omlag 5000 portrettfoto, og veta at samtlege har blitt torturert og drept på bestialsk vis. Nokon av bileta viste folk som var stygt torturert og banka, andre var døde. Mest inntrykk gjorde kanskje bilete av ein liten gut på omlag 10 som hadde fått nummerskiltet hengt med sikkerheitsnål som var stukke gjennom skinnet i halsen.

Etter ei runde på S-21 kjørte vi ut til Killing Fields, på vegen hoppa ein hund ut i vegbana og blei overkjørt av minibussen vår. Dei lokale hoppa rett ut i vegbana og bortimot sloss om den. Det blei nok middag for ein lykkeleg familie om kvelden… Forståeleg nok, men likevel litt merkeleg var det at dei fleste var meir sjokka over ein laushund enn S-21. Killing fields var som navnet seier ingen triveleg plass. Dette er meassegravane der fangane frå S-21 blei dratt ut og drept. Nokre av massegravene er undersøkt, men dei fleste er fortsatt lukka. Likevel, med regnet blir beinrester og lignande vaska opp, og vi gjekk omkring og tråkka på beinrester frå menneske. Ganske grusomt. Grusomt var det også å sjå eit tre dei brukte til å drepa babyar mot. Mødrene blei tvinga til å sjå på medan Røde Khmer soldatane slo ungane mot treet til dei var daude. Andre måtar dei drap babyar på var å kaste dei opp i lufta og skyte dei, eller å spidde dei på bajonett på turen ned. Alt mens mødrene måtte sjå på. Røde Khmer slapp å drepa dei fleste av mødrene, dei fleste av dei fekk hjarteinfarkt og døydde når dei såg ungane bli drept. Absolutt ikkje trivelege greier. Dyster stemning på bussen heim kan du seia.

For å lette på stemninga for vi difor på eit barnehjem etter lunsj. Her fekk vi leike med ungane og prate med dei (dei fleste prata veldig godt engelsk). Veldig forløysande. Dei har også noko verkeleg rare leikar her… Blant anna ein der ein sit i ring og ein går rundt med eit opprulla håndkle. Vedkommande slepper så handklede på ryggen til ein av dei i ringen, vedkommande til høgra skal da springe ei runde rundt, medan han med handkledet spring etter og slår/piskar han så godt han kan. Spring fort eller bli slått med andre ord. Nokon av ungane slo seriøst hardt etter kvarandre, og dei lo av oss som ikkje turte slå den som sprang før oss. Good times.

Etter dette bar det ut på sykkeltur med cyclo. Ein slags einseters rickshaw. Veldig behageleg måte å sjå byen på. Og karane som sykla verka til å vera trivelege karar (dette er eit slags rehabiliteringsprogram eller noko, der fattige kan sykle for eit par kronar og middag osv). Så etter ei god runde rundt i det franske kvartalet osv. Dette blei med andre ord ein lang og ganske mentalt utslitande dag. Så det blei rett i seng etter middag og ei lita runde på markedet (Sørøstasia sitt tammaste marked trur eg, men dei hadde kambodsjanske b-boys som dansa til britney da…).

I dag har vi bussa frå Phnom Penh til Sianoukville, her byrja det å monsunregne rett etter at vi kom hit så det er ikkje stort vi har gjort eigentleg. I morgon skal vi ut på snorkletur og øyhopping. Det kan bli bra.

Tudelduu!

Etter ei god natt i Siem Reap (Eg sovna kl 21 lokal tid, og stod opp igjen ca 04.30), bar det rett ut i jungelen for å sjå sola stå opp over Angkor Wat. Imponerande tempel, imponerande soloppgang. Angkor Wat blir heller ikkje mindre imponerande når ein tuslar rundt der. Etter ei runde i Angkor Wat bar det attende til hotellet og frokost, før det var å kaste seg på bussen for ei lang runde tempel.. Bayon kan nevnast, og “Lara Croft tempelet” blant anna. Bilete kjem, og historia til Khmerriket kan dykk lesa dykk opp på dei som ynskjer det, så slepp eg skriva det her, dette innlegget blir fort langt nok likevel..

Solnedgang frå eit tempel på toppen av ein kolle (eller fjell som dei valgte å kalla det her) blei avslutninga på denne Angkor overdosa. 13 timar tempel tek på. Særleg når ein blir overfalt av ungar som ynskjer å selgja deg noko “5 bracelet for one dollar sir” (dollar er uoffesiell valuta i Kambodsja). Så på kvelden blei det middag inkludert lokalt danseshow, etterfulgt av ein tur på markedet, før kvelden blei avslutta på pubben “Angkor What?” (Promoting irresponsible drinking since 1998). Her samlar backpackerane seg for å bælme nedpå buckets med drinkar og å danse på benkar og benkeryggar (Det var forbode å danse på bordet da…). Det er noko med dei grelle kontrastane til den verkelege verda som verkeleg ligg rett utanfor døra her. Ungar svelt ihjel kvar dag, eller må jobbe lange skift, mens her sit vi rike, kvalme ungdommar frå vesten og ler og drikk og blås pengane våre. Eg veit ikkje kvifor det føles verre enn å gå ut på byen heime, her går jo faktisk penga rett inn i den lokale økonomien, og held lokale folk i arbeid, så i realiteten er det jo faktisk betre. Likevel.. Det føles berre litt respektlaust på mange måtar. Guilty pleasure liksom.

Ei av jentene på gruppa måtte til slutt bærast i seng, det seier vel sitt om kvelden. Eg tok tuk tuk tilbake til hotellet og fekk tilbydd meg det meste som er ulovleg i dette landet på den korte turen: “Mariuana sir? Cocain? Heroin? Special massage?” – “Just take me to the hotel, please…”

I dag stod vi opp litt seint, og tok ein lokal buss frå Siem Reap til Phnom Penh. Kambodsja er som dei fleste land her i regionen eit facinerande land å titte på frå bussruta. Damer som selg grilla gresshopper som snacks til busspassasjerane, kyr midt i vegen, og eit lass med tohjuls traktorar pregar bildet. Og Kambodsja er vel meir eller mindre ei stor landbruksslette. Så det kan bli litt kjedeleg om ein ikkje fylgjer med på vegen, for det er der det skjer. Asiatisk trafikk, og folk som held på med underlege ting.

Vel framme i Phnom Penh, barst det rett til middag. Også denne prega av desse ungane som skal selja deg alt mogleg rart. Bøker, armband, blomster og skjerf. Og eg lovar deg; Det å sjå inn i augene til ein tydeleg utsulta gut på kanskje 10, som står der og vil selja deg ei bok til ein dollar, mens du sit der med neven full av dollar og gaflar innpå mat og øl… Det er få ting her i verda som får deg til å føle deg meir shitty enn nett det..

I morgon står Killing Fields og S-21 (Tuol Sleng, fengselet/straffeanstalten til Røde Khmer) på plakaten, stemninga står neppe i taket der heller. Bestialske minnesmerke som dei er.

PS: Om nettverket fortsett å væra like ille blir det ikkje noko bilde før eg kjem heim..

Da var eg her, i Bangkok, særdeles tett i nasen og sår i halsen. Skulle jo sjølvsagt bli ganske så forkjøla før eg dro. Uansett, ankom klokka 05:30 lokal tid i dag. Tråkla meg gjennom tog og metro midt i rushet, og fikk heldigvis sjekka inn på hotellet kl. 08 om morgonen. Cred!

Sov av meg litt jet lag og forkjølelse, før eg fanga ei drosje og sjekka ut den liggende Buddhaen i Wat Poh, tusla litt rundt på markeda rundt der, og åt litt lunsj før eg strauk attende til hotellet. Her venta min nye romkammerat på meg, ein triveleg fyr frå New Zealand, som nettopp har sagt opp jobben og er på ein omtur på veg mot München.

Ellers relativt spenstig start på denne turen, som har gjort at eg har mista all tru på Værnes-ekspressen. Dei har ein avgang i timen og første avgang 07.40 frå gløshaugen på søndagar. Denne var enten særdeles forsinka eller innstilt utan vidare beskjed. Så der stod og var ganske så desperat etter å kom meg til Værnes, resultatet vart telefon til taxi og budsjettsprekk på 650,- Takk for ingenting Værnesekspressen.

Ellers gjekk flyturen særdeles greit, bortsett frå at noko eksploderte ved vingen ved take off (trur det var ei elektrisk ladning i skyene eller noko), som skremde livet av meg. Det er ikkje kos at ting seier PANG i vingeområdet på fly i lufta. Flyet eg tok var såpass lite befolka at eg fekk ei seterad på 3 for meg sjølv, LUKSUS! Tenk å kunne ligg rett ut og sova på eit fly!

No skal eg ut å kjøpe meg nasespray også skal vi møte resten av gruppa i seks tida i kveld. Tudel duu, berre ein liten post for å fortelja slekt og venner at eg er i live.

Denne bloggen vaknar tydelegvis til live ein gong i året… Og det er når eg fér på ferie, no har den tida kome igjen. Sundag går flyet til Bangkok, Jørn og sporken set atter ein gong kursen mot Sørøst-Asia. Denne gongen står Kambodsja og Vietnam for tur.

“Jamen, vil du ikkje heller prøve eit anna kontinent, noko heilt anna?” Seier du kanskje. Vel, det kan så væra, men i fjor drog eg eigentleg mest på lykke og fromme, mitt einaste mål var “å koma meg ut i verda”, så eg gjekk meir eller mindre til Kilroy og sa “Eg har max 5 veker, eg vil ut på tur, eg tenkjer kanskje Thailand eller noko”. I år dreg eg dit eg har mest lyst til å dra akkurat no: Kambodsja. Eg høyrte mykje bra om landet i fjor sommar. Angkor Wat står høgast på lista mi over “Menneskeskapte vidunder eg vil sjå”, og sist men ikkje minst: Eg har veldig lyst til å sjå på nære hald eit land og eit samfunn som har vore gjennom eitt av moderne tids mørkaste kapittel, Pol Pot sitt regime. Eg vil også gjerne sjå korleis landet har reist seg igjen i ettertid og no atter kan smile til verda. Det same gjeld eigentleg for Vietnam, eit land som smiler breidare enn nokon gong, og vistnok har “gløymt” Vietnamkrigen for lenge sidan.

På mange måtar håpar eg å få ein leksjon i det å takle motgang, og reise seg igjen med eit smil. Det høyrest kanskje pretensiøst og litt mykje å be om ut frå ein ferietur, men vi får sjå korleis det går. Tross alt vil jo ein del av opplevingane gå på nett dette: S-21, Killing Fields, the war museum, gangane til VietCong… Ellers er det jo eitt eller anna med det å dra til Asia som er ganske spennande. Ein veit liksom aldri heilt kva som ventar rundt neste gatehjørne her, det kan væra ei trillevogn med den beste maten i verda, eller det kan væra ein flokk laushundar, eller ein blind gatesanger, eller 8 personar og ein vannbøffel på ein moped. Ting er litt anslein, ein får litt nye auge. Eller for å sitere ein av turguidane mine i fjor: “Get lost! It’s the coolest thing you can do in Asia”.

Eit par småting eg har lært på tur:

• Velg dine flipp-flopp med omhu. Dei blir snart dine beste venner.
• Rambutan er godt.
• Det er kjipt å heite Jørn når alle snakkar engelsk, men det er verre å heite Simen.
• Same kor lite du pakkar med deg er det alltid for mykje.
• Dersom du prøvar å går frå den du prutar med halverast fort prisen.
• Dersom dei lokale er for hyggeleg vil dei selja deg noko.
• Det er lett å bli forelska i Indonesia.
• Ikkje gå på fortauet, gå i gata.
• Asia er fullt av vestlege folk som gjer deg flau over å koma frå vesten.
• YOLO.
• Heimebrent blir ikkje betre av at ein selg det over disk og kallar det arak.
• Det er større sjans for å bli dårleg i magen om du et pizza med bacon enn om du et kylling frå ein gateseljar.
• På Bali er dei blide og glade når dei bær sine døde til kremering.
• Teite armband og blinkande digitalklokker vil til slutt finne vegen til din arm også.
• Det finnst alltid ein Chinatown.
• Det finnst også alltid eit Little India.
• Sarong er eit behageleg klesplagg som kan brukast til det meste.
• Tigerbalsam løyser alle dine problem.
• Rambutan er godt.

Vømmøl Spellmannslag – Vandre I Ring

Internetkafe, Sanur, 18.07.2010, kl. 11:30 lokal tid. Ein svart kopp med kaffe ved sia av meg. Fjesa eg har sett kvar dag den siste maaneden forsvant ut hotelldoera i gaarkveld. Turen er no over, alt som gjenstaar er aa skrive ferdig postkort og handle eit par tacky souvernirar. Bak meg ligg 4 land, 16 byar, 17 hotell, over 400 mil langs bakken, ein kjapp flytur,  eit tredvetalls nye bekjente, utallige gode minner, nokre mindre bra minner, to soloppgangar fraa toppen av ein vulkan, ein soloppgang ute paa havet og ein relativt begivenheitsrik sommar. Nokre skader: eit par myggstikk, nokre gnagsaar, ein stk. maaneforbrenning. Relativt faa tap: Ein caps fraa H&M er vel einaste eg har mista. Ny ervervelsar: ein sarong, ein panamahatt, ei fake casioklokke, nokre armband, vennskap og eit par t-skjorter.

Over til dei siste dagars rogg: Balinesisk ilddans er gode saker. Eit kor av menn som syng ein polyrytmisk chak-chak rytme sett scena rundt ein svaer lysestake. Dei dansar litt, eit par flotte kvinnelege dansarar kjem inn og dansar stilig som dei berre kan her paa Bali. Ei foraedersk dansarinne med pil og bue kjem inn og tek opp jakta. Saa gaar det slag i slag med ein dansande og syngande apekonge, prins Rama og litt fram og tilbake foer prins Rama faar befridd damene fraa apekongen. Avsluttningsvis fyrar dei opp ein sekk med koksnoettskall. Ein fyr i hestekostyme kjem inn og dansar rundt i “transe” mens han trampar paa gloedande koksnoettskall. Flott maate aa tilbringe ein kveld paa.

Morgonen etter gjekk turen til Lovina. Paa vegen hadde vi ein stopp ved the Royal temple, samt antagelegvis det mest kjente tempelet paa Bali (Pura Ulun Danau). Ettermiddagen i Lovian var late greier, eg tok meg ein rask tur langs stranda og blei overfalt av eit lass med folk som ville selja meg alt mogleg rart. Dagen etter blei brukt til snorkletur. Vi tok baaten ut til ei lita oey i selskap med ein alt for overlegen, halvfeit kanadisk dykkeleiar paa ca. 50 med ei lokal jente paa slep. Snorklinga var heilt utruleg og kanskje den beste eg har hatt (ikkje at det seier stort sidan eg ikkje har snorkla all verda). Slitne og troeytte barst det tilbake til Lovina og heimelaga balinesisk festmiddag. Ei lokal dame laga flott middag til oss heime hjaa seg sjoelv for ein veldig billig penge. Det var verdt kvar ei krone for aa si det slik. Blir mett berre av aa tenkje paa det. Kvelden blei tilbrakt som saa ofte foer i selskap med min eminente guinnesskortstokk (som foroverig faretruande fort naermar seg pensjonsalder) og president and donkey og kings in the corner. Eg har ogsaa laert engelskmennene amerikaner, eit kortspel dei falt for umiddelbart.

Morgonen etter var det berre aa staa opp klokka seks om morgonen og tusle ned til stranda. Lovian er hovudsakleg kjent for ein ting: delfinar. Saa vi hoppa ombord ein lokal fiskarbaat og toeffa ut paa havet. Med soloppgangen kom delfinane og hoppa rundt omkring oss. Eg veit ikkje heilt kva eg syns om denne delfinsafarien; eit hundretalls lokale fiskarbaatar som meir eller mindre jaktar paa delfinane, eller i det minste ein plass saa naer dei som mogleg. Saa der satt vi med ein kopp te og toeffa rundt og jakta paa delfinar i ein lokal fiskarbaat. Med faerre andre baatar ville det virkeleg ha vore knall. Etter ein kjapp dusj, frokost og utsjekk kom ein lokal mann og plukka meg opp paa motorsykkelen sin. Det var klart for kokkekurs. Han tok meg ei runde paa marknaden foer han kjoeyrde meg heim til seg sjoelv. Der kokka vi lunsj til meg og familien hans i eit lite kjoekken som aldri i verden hadde passert ein einaste hygienesjekk. Knusing av krydder paa ei steinhelle og wokking av kylling og groennsaker, foer eg fekk smaka paa min  eigen mat. Artig aa faa eit lite innblikk i korleis folk lever her ogsaa. Den lokale kokkelaeraren tok meg tilbake til hotellet, og eg reknar med at resten av familien gomla ned restane av lunsjen eg hadde betalt for aa laga. Viktig aa stoette dei lokale folka 🙂

Etterpaa var det berre aa finna bussetet sitt igjen. Denne gangen gjekk turen til fjella og byen Kintimani. Vi var vel eigentleg der hovudsakleg av ein grunn, nemleg soloppgangen fraa Mount Batur. Kintimani er ein liten, soet fjellandsby, og eg maa sei eg vurderar sterkt aa kjoepe meg ein tomatfarm og flytta dit.  Ei runde med amerikaner og eg tok tidleg kveld, for neste morgon starta alt kvart paa fire. Nok ein gong utstyrt med hovudlykt og varme klede var det berre aa begi seg opp sida paa ein aktiv vulkan (dette er foresten vulkanen ein svenske datt ned i denne vaaren). Paa toppen venta fleirfoldige andre turistar, men guiden vaar passerte dei glatt og vi fant ei lita stille hytte for oss sjoelv litt lengre bort. Her satt vi aa stirra ut i taakehavet og venta paa soloppgangen mens vi lurte paa om vi hadde kjoept katta i sekken. Men med soloppgangen forsvant ogsaa skodda, og eit fantastisk skue moette oss. Anbefales. I tillegg fekk vi litt anektdoter fraa livet i eitt av verdas mest korrupte land av turguiden vaar. Han har fem aars universitetsutdanning, men jobbar som tomatbonde og turguide fordi han ikkje har raad til aa kjoepe seg ein laerarjobb. For aa faa ein laerarjobb her maa du nemleg punge ut med minst 16 millionar rupee (noko som er ekstremt mykje for dei lokale). Han hadde ogsaa stor bekymring for utdanningssystemet i Indonesia, sidan dei som har raad til aa kjoepe seg ein laerarjobb ikkje noedvendigvis er spesielt eigna til aa undervise. Hovudsakleg kom dei vistnok seint paa jobb, las avisa og var utro i lag med andre laerarar  arbeidstida, mens skuleborna ikkje fekk den undervisninga dei treng. Saa ting tyder paa at Indonesia er i ferd med aa faa ein langt laagare standard paa utdanninga si enn foer. Etter soloppgang og nedstigning bada vi litt i eit fantastisk anlegg med varme kjelder, foer turen gjekk tilbake til utgangspunktet: Sanur.

Paa vegen stoppa vi paa ein heim for folk med ulike utviklingshemmingar, det vera seg psykiske eller fysiske. Bali er ekstremt hinduistiske, og alle former for utviklingshemming er rekna for aa vera daarleg karma eller svart magi, saa desse folka blir ofte stoeytt ut av samfunnet. Paa denne heimen arbeider dei for aa laere dei noko (haandarbeid, dans, data, arbeid), og for aa integrere dei tilbake i samfunnet. Nokre har blitt sjoeforar, andre har blitt vaskeriarbeidarar, og mange av dei lagar utruleg flott kunst. I tillegg fekk vi sjaa ein rullestolversjon av lokal dans, og eit trommeshow. Underteikna fekk ei tromme stukke i haanda og blei noko motvillig dytta opp paa scena for aa spela med dei. Med litt bakgrunn fraa capoeiratromming trur eg at eg gjorde det relativt bra. Det var uansett ei artig oppleving. Foer eg viste ordet av det var eg tilbake her i Sanur. Den delen av reisefylgjet eg har blitt best kjent med forsvant til Kuta i gaarkveld. Litt vemodig var det nok, men det er ikkje lengre enn til London for aa besoeke dei.

Naa er det paa tide aa faa skreve dei siste postkorta (Det endar alltid opp med siste dagen..) mens eg tuslar rundt her i einsemd og ventar paa flyet heim i morgon. Det skal eigentleg bli godt aa koma heim no. For dei som vil er eg antageleg aa finna paa ni muser onsdagskvelden (aa dra i morgon kveld er vel litt overambisioest). Saa inntil vidare: Onkel reisende Mac er paa tur heim, etter eit par timar ved basseng/strandkanten og ein siste Bintang.

Roggesangen: Bright Eyes – I Must Belong Somewhere

Paa turens tregaste internett sitt eg no litt slapp og sliten og tastar inn ein ny rogg. To dagar sidan laag eg i baksetet paa ein minivan paa tur over Java med minst 40 i feber, men la oss ta det i tur og orden fraa der eg  sist slapp.

Etter at vi var ferdige med Yogyakarta var det klart for turens verste bussdag. Vi satte oss i bussen 06:30 om morgonen og 13 timar seinare var vi framme ved hotellet vaart som laag paa kraterkanten av det yttre krateret til Mount Bromo. Kjapp middag, avsynging av bursdagssangen til ei som hadde bursdag, ei kjapp runde yatzy og vi tusla til sengs alle mann. Neste dag starta allereie 03:30 om morgonen, og 04:00 satt vi i ein jeep paa tur mot sletta som foerer mot Mount Bromo. Litt over ein times gange og vi stod paa den indre kraterkanten av den aktive vulkanen Bromo, og venta paa soloppgangen. Dette gaar for aa vera ein av verdas vakkraste soloppgangar, og det er eg ikkje ueinig i. Det er haaplaust aa beskrive, og eg trur ikkje eingong bileta mine gjev det rettferdighet. Saa alt eg kan sei er: ta turen sjoelv 🙂

Etter ein kjapp frokost paa hotellet barst det rett til bussen. Ny 8 timers tur tok oss til Kinabula. Kanskje det flottaste hotellet vi bodde i paa Java, med pool og gode greier. Litt basseng, litt fotball, litt middag og sjoelvsagt ei ny runde yatzy og senga kalla nok ein gong. Vekkerklokka ringte kl 05:45 og vi tok ein rundtur paa ein kaffeplantasje med ein lokal guide. Han tok oss ogsaa paa rundtur i ein lokal fattig landsby, og ga oss saape og godteri (!) aa dele ut. Det foeles veldig feil aa vera ein slags “rik gud” som stroer sine offergaver til dei lokale. Misforstaa meg rett altsaa, eg syns vi skal gi alt vi kan til dei som har mindre enn oss, men da kanskje heller i form av meir nyttige ting og paa ein maate som ikkje oppfordrar til tigging. Sakay ville alt neste tur proeve aa kjoepe nyttige ting som skolesaker o.l. og gi ti ein sentral person i landsbyen, noko som virkar som ein mykje betre loeysing. Etter ein ny kjapp frokost barst det rett i bussen igjen. Ny lang dag stod for tur, ein dag som skulle bli lengre enn eg trudde. Ganske snart etter avreise kunne du koke egg paa panna mi. Frysningar og leddsmerter fekk eg ogsaa. Vi stod ei stund i koe for eit bilkrasj, tok ferga til Bali, aat lunsj i det verste rgnskyllet eg har sett, og lynet slo ned berre nokre hundre meter unna oss. Vel framme i Sanur tok dei andre og aat farvellmiddag og saag VM-finalen. Eg laag i koma paa hotellrommet. Tidleg dagen etter tok vi bussen i retning Ubud, med eit kort stopp ved eit utruleg vakkert tempel paa ein stein ute i havet. Ubud er vistnok Balis kreative og kulturelle hovudstad. Noko som ikkje seier reint lite her paa Gudens oey som er viden kjent for sin rike kultur. Fantastisk middag i gaar, men kvalm som eg var var gjekk det traatt. Natta blei avbrutt av flittige toalettbesoek, nuff said..

I dag starta eg dagen med eit lite introkurs i Gamelanspilling. Den lokale versjonen av xylofon. Ein tur innom apeskogen, og de doedes tempel foer eg avslutta med ei runde paa markedet. Pruting er fortsatt goey, og eg er no innehaver av ein sarong, t-skjorte med Ganesh og ei fake Casioklokke. Formen er stigande, og eg maa nesten loepe og hente klesvasken min. Etterpaa skal vi iveg aa sjaa balinesisk ilddans. I morgon gaar turen til Lovina. Snorkling og kokkekurs er foreloepig plan. Saa faar vi sjaa kva det blir til.

Roggelaata: Modest Mouse – The Good Times Are Killing Me

Kjapp oppdatering foer eg drar ut i det internettloese land igjen. Dette er siste dag i Yogyakarta. Dagen i gaar hadde ein litt kjip start da magen min tydelegvis ikkje trivdes spesielt godt her i Indonesia. Heldigvis var det nok med ein immodium for aa stoppe det. Sakay ga meg deretter ei av sine “magic pills”, som vistnok var eitt eller anna som tok knekken paa slemme bakterier. Funka gull! Dagen i gaar var ellers ein ganske lat dag. Vi var ein snartur i Vannpalasset, eit palass som hovudsakleg var bygd for at Sultanen kunne kose seg med sin konkubiner. Vi var ogsaa ein snartur innom den tilhoeyrande underjordiske moskeen. Flotte greier. Deretter tusla vi rundt ei lita runde paa fuglemarkedet. Som det kanskje ligg i navnet, saa er dette ein plass der dei selg fuglar, samt alle andre slag dyr.Vi vandra deretter vidare til hovudgata og titta litt paa livet og aat litt mat foer vi for tilbake til hotellet og kosa oss litt i bassenget. Utpaa kvelden drog Sakay oss ut paa middag paa gata. Og naar eg seier gata, saa meiner eg gata. Vi satt paa eit teppe paa fortauet med eit lite bord. Fraa bakerst i eit telt blei det kokt ris og frakta ut kylling. Garantert ikkje noko for mattilsynet i Noreg.. Herleg oppleving og god mat. I dag har vi bussa rundt. Foerst dro vi til hindutempelet Prambanan. Dette ser veldig ut som eit lite Angkor Wat. Utruleg forseggjorte utskjeringar i stein og flott skue. Eitt av templa er i ferd med aa bli restaurert, saa det har eit gjerde som sperring rundt. Sakay sa at dersom vi ville kunne vi godt hoppe over gjerdet og snakka med dei som dreiv og restaurerte. Dette tilbudet takka vi sjoelvsagt ja til, og foer vi viste ordet av det klatra vi i bambusstillasjer og fekk sjaa steinhoggarar og tempelrestauratoerer i full sving. Good times. Saa var det berre aa hoppe ombord i bussen igjen og turen gjekk mot dagens, og kanskje eitt av turens hoegdepunkt: Borobodur. Vi stoppa kjapt for mat paa ein typisk indonesisk matplass. Du faar ein tallerken med ris og dei har ulike ting staaande som ein slags buffet og du fyller sjoelv paa det du vil ha. Jo meir kjoett, jo dyrare. I tradisjonell indonesisk stil blei maaltidet fortaert utan bestikk, men med haanda (Aldri et mat med venstre haand her, den er reservert for.. Ja, du gjettar det sikkert). Vel framme i Borobodur, verdas stoerste buddhisttempel og eitt av verdas menneskeskapte underverk var det berre aa klatre til toppen (som representerte Nirvana). Nok eit flott tempel og eit artig skue. Velgjort haandverk i fantastiske omgjevnader. Halvegs oppe byrja det sjoelvsagt aa regne. Men i motsettning til kva ein skulle tru var dette ein positiv ting, for vi hadde ganske snart heile plassen for oss sjoelv, saa da regnet letta var det mange gode fotomoglegheiter, trur det blei eitt og hitt bra bildet 🙂 Med fravaer av regn kom sjoelvsagt dei lokale turistane tilbake. Desse syns at vi hoege, lyse folk var utruleg festlege, og foer vi visste ordet av det var det “Hello Sir!” og “Picture sir?” over heile fjoela. Mitt blide andlete har med andre ord funne vegen inn i fleirfoldige indonesiske familiealbum. Det var eignetlig litt festleg, men eg veit ikkje heilt om dei syns vi var noko rare ting som vandra rundt, eller kva dei syns om oss. Det var i det heile tatt mykje fliring kvar gong vi skulle fotograferas (gjerne med ein og ein av kvar familiemedlem og i ulike konstellasjonar). Mine tafatte forsoek paa “Terima kasih” og “sama-sama” blei moett med enda meir fliring. Uant av kva grunn. Litt artig, og litt slitsamt aa vera kjendis for ein dag. Med ein million i lomma (jaja, det er rupee), og paparatsiar paa slep. No er vi vel tilbake i Yogyakarta, den lokale moskeen kallar nok ein gong inn til kveldsboenn, og vi skal snart ut og eta middag. I morgon gaar bussen kl 06:30 i retning Mount Bromo, og ein busstur paa minst 12 timar. Etter ein liten cowboystrekk i eit hotell pKl. 03:30 i overmorgon er det tid for aa staa opp og vandre i retning Mount Bromo. Vel framme er det berre aa setja seg ned med kamera og vente paa det som veldig mange meiner er verdens vakraste soloppgang. Behoever eg aa seia at eg gledar meg?

Etter ein vakker soloppgang sett vi snuta mot ein kaffeplantasje der vi skal kikke litt rundt foer vi overnattar vaar siste natt her paa Java. Saa neste gong eg er i “internettland” befinn eg meg altsaa paa Bali.

Roggesangen:  Camera Obscura – Honey In The Sun (Verdas beste sommersang. Kors paa halsen og ti fingre i taket).