Day: June 11, 2011

Liten kjapp presentasjon av folka på tur:

Turguiden vår Minji er frå Sør-Korea. Ho blei sendt til Sørøst-Asia for å operere her da jordskjelvet i Japan sette stoppar for turane der. Ho kjøyrer no sin fyrste sjølvstendige tur her i området, og gjer ein strålande jobb. Gir oss passe med friheit, samtidig som ho er grundig på research og har alltid gode matplassar i ermet. Ho er også veldig sosial, er med ut om kveldane og veldig triveleg og insiktsfull å prata med. Går også under navnet “Mama Minji”. Terningkast 6 på turguide altså (som alltid med GAP).

Romkompisen min James, er frå New Zealand og har budd størsteparten av livet sitt i Australia. Han har nettopp sagt opp jobben sin, og er på tur til Tyskland der han skal flytta saman med kjærasten. Han tek denne turen, deretter ei runde i Korea, før han drar til Tyskland for godt. Kjernekar frå NZ altså, roleg, morrosamd og nesten for triveleg 🙂 Terningkast 6 også på romkamerat.

Tre jenter forlot turen etter Kambodsja. Ei veldig triveleg jente frå Canada, jobbar i reisebransjen og veldig triveleg og lett å snakka med. Ei jente frå USA, og pennevennen hennar frå Østerike, dei var begge trivelege, men eg kom ikkje all verden i kontakt med dei.

To nyankomne jenter Jenna og Lara. Begge veldig unge (21 og 18). Har ikkje fått så mykje kontakt med dei enda, og dei held seg mykje for seg sjølv, men dei er greie å snakka med om ein kjem i kontakt med dei.

Ellers har vi som alltid eit Knoll og Tott par. Josh og Tom frå england. Dei er bestekompisar og 19-20 år gamle. Fulle av pek, alltid glad i øl og tull, men kan også væra seriøse. Dei er utruleg festlege, særleg Josh. Han klagar konstant på kor varmt det er her. Hans løysing på det meste er “Keep on movin”. “It’s soooo hot, keep on movin” seier han og spring rundt og viftar med skjorta. “God, I’m so hungover, I’m gonna be sick, keep on movin”. osv. Artige karar.

Turens eldste deltagar Michelle frå Belgia er 34. Han (ja han er han) er også veldig triveleg, det er ofte eg, James og han (og også gjerne Minji) som heng saman. God humor og flott fyr.

Eit par venner frå Reading Mike og Georgie (ho er ho). Dei har backpacka seg rundt ei stund, og er begge venner (Eg mistenkjer at Georgie er litt intressert i Mike, men at han ikkje heilt får det med seg, men det er berre kvalifisert gjetning). Begge er veldig triveleg. Mike har ein humor eg går godt overeins med og er nok den utanom dei overnevnde som eg heng mest med.

Michael frå NZ/Australia. Nesten stereotypisk homofil, men berre nesten. Glad i fest og morro, og ein triveleg fyr.

Lisa frå England har også backpacka ei stund, og er på tur heim etter ei runde i India. Triveleg jente, veldig rett fram på den britiske måten.

Claudia frå Østerike. Også  veldig rett fram, ikkje spesilet glad i fysisk aktivitet, meir glad i bading, øl og røyk. Som alle andre er også ho veldig triveleg.

Alice frå England, triveleg artig jente, også på backpacking rundt i Australia.

Alex frå Canada. Fransk avstamning. Studerer litteratur, seier ho er profesjonell fotograf og kunstnar. Ho har også vore skiinstruktør, og fått publisert nokre noveller, og jammen har ho ikkje vore modell også. Rart kva ein får tid til på 21 år gitt. Ho er her fordi ho gjerne vil flytte hit til Asia, og starta eit feirestad med spa. Ho er foresten eigentleg ganske triveleg å prata med ho også.

Det var vel det. No veit de litt meir om kven eg flyg rund i Asia med. Kan også fortelja at eg nettopp har blåst rundt to tusen på skreddarsydd dress. Ikkje så verst det vel? For jakke, vest, skjorte og bukse?

Tudelduu så lengje!

Sist dykk høyrde frå meg var stranda i Nha Trang. Eg gløymde kanskje å seia at grilldagen inkluderte så mykje alkohol vi greide å drikka. Kombinert med ei kort natt, dehydrering og ein lang dag i sola betydde dette relativt høg promille på ein del av dei yngre i fylgjet. Og eg har no lært den facinerande britiske drikkeleiken “pass the spoon”. Som går ut på at ein har ei skei, som ein sender rundt, medan ein syng “Lads on tour, pass the spoon”. Den som har skeia, må drikke til han får gitt frå seg skeia.. Enkel måte å bli særdeles berusa på, når ein får så mykje rom ein vil ha..

Kvelden endte difor med eit relativt rølpete party på hotellrommet til nokon av britane, før dei stakk ut på byen. Vi i den “eldre garde” gjekk og la oss. Dagen etter stod vi opp og tenkte å leige syklar for å koma oss litt rundt i byen. Sidan graderstokken viste 36 illsinte grader, lurte vi på å skippa det og berre setta oss ved bassenget. Som troll ut av eske dukka to motorsyklistar opp på sida av oss, og lurte på kor vi kom frå og småprata litt, før han vippa ut ei “skrytebok” med skryt frå ulike folk som hadde vore med dei på motorsykkeltur. Han ville sjølvsagt ta oss med på tur. Etter litt fram og tilbake kom vi fram til at vi hoppa på tilbudet, med risiko av å bli satt av på landsbygda i Vietnam utan pengar og kamera. Det viste seg å ikkje væra tilfelle. Vi fekk ein strålande motorsykkeltur rundt om kring landsbygda ved Nha Trang. Dei kjøyrde oss også innom ein tradisjonell familie som vov matter som levebrød Vi fekk prøve å veve matter sjøl, eg brukte rundt eit halvt minutt på å tre grasstrået gjennom. Dei lokale damene brukte ca to sekund. Karane som kjøyrde oss rundt var stø i engelsk og rappe i kjeften, med standardlinjer som “Don’t worry, be happy” og “Easy Rider – fuckin’ cool”. Kombinert med ein strålande frokost og ein strålande lunsj, endte det som til å byrje med såg ut som ein ganske kjedeleg dag ved bassenget opp med å bli blant dei betre dagane her.

På kvelden var det tid for nok eit nattog. Toget skulle gå klokka 22, men var utsett ein halvtime. Medan vi stod der, kom ei dame i pysjamas og dytta i oss og sa at toget kom straks. Så vi tusla ut på perrongen der ho viste oss. Mistenkeleg nok var dette rett utanfor butikken til dama i pysjamas. Merkeleg nok var ho også veldig pushy til å selgja..

Nattoget, som guiden vår Minji kalla “the shit train” var som du kanskje skjønar ikkje like festleg som det forrige. Spraying av kupeen med kakkerlakkspray var første bod. Sengene hadde allereide vore i bruk av andre frå Saigon til Nha Trang, så det var berre å slengje seg ned i ei velbrukt seng. Koooselig.

Etter ei god natts søvn på toget, er vi no framme i skreddarbyen Hoi An. Dette er ein ganske kolonial (Vietnam var fransk koloni) by, og er ganske stille. Noko som for meg er vidunderleg, sidan eg i går holdt på å gå på veggen. Etter ei stund byrjar asiatisk brøk, kaos, varme, stank, mas og kjas å ta på. Ei stund i går tenkte eg faktisk “EG ORKAR IKKJE MEIR ASIA! VÆR SÅ SNILL Å KJØYR MEG HEIM!”. Heldigvis betre no 🙂

No skal eg straks ut og kjøpa meg ny skreddarsydd dress, og håndsydde sko. Er eg heldig får eg alt for under tusenlappen. Så no får du endeleg snart sjå sønnen din i ny dress mor!